Путешествие Эми Грант в Москву
Встречи с уникальными и интересными людьми для «Лазаре» – уже давно не редкость. Каждый новый писатель, режиссер, музыкант или поэт, для нас – новая струя в истории существования молодежного движения, которая задает определенное направление в дальнейшем развитии организации. Одной из таких удивительных встреч-знакомств с новыми талантами стал поэтический вечер грузинской поэтессы под псевдонимом Эми Грант (настоящее имя Зоя, фамилию поэтесса предпочла не озвучивать).
Перед нами стояла высокая, с острым и пронизывающим взглядом, статная красивая женщина, которая не упускала из виду ни одной мелочи всего, что ее окружало. В ее глазах горел поэтический огонь. Она приехала из Украины, г. Харькова, где проживает уже почти двадцать пять лет, для того, чтобы познакомиться с представителями молодежного грузинского движения «Лазаре».
- Здравствуйте, я Зоя! Очень рада вас всех здесь сегодня видеть! – поприветствовав, провела в комнату своих московских гостей грузинская поэтесса из Украины.
В центре залы уютной квартиры богемного стиля, предназначенной для литературных встреч, разместился прямоугольный стол с клетчатой красной скатертью. Ароматное грузинское вино, свежий виноград и французские сыры предназначались для почетных гостей, не отвлекая внимание от разложенных по всему дивану листов со стихами. Предстоял вечер, полный поэзии, легкой закуски, грузинского вина и моря неповторимых эмоций.
Зоя, или Эми, Грант родилась в 1959 году 2 июля в Грузии, в г. Махарадзе. Детство у нее было непростое. Мама Зои (поэтесса предпочла не раскрывать для аудитории своего имени, из этих же этических соображений мы не упоминаем и имя родителя) прошла Великую Отечественную Войну, была дважды ранена и являлась матерью пятерых детей. Из-за трудного периода в стране (СССР) и семье, Зои выросла в детской школе-интернат. Несмотря на «пугающее» многих слово «интернат», Зоя благодарит судьбу за то, что попала туда и получила в подарок от судьбы – своих преподавателей: «Садзагели («противная» – перевод с грузинского, смеется) учительница, заставляла нас учить «Витязь в тигровой шкуре» наизусть еще в пятом классе. Мы читали книги «взахлеб», даже по ночам. Она привила нам огромную любовь к поэзии и литературе. Из 35 человек в группе 20 поступили «сами!» в Абхазский Государственный Университет в Сухуми на бюджетные места, «без денег». Остальные 15 не смогли поступить только потому, что у них не было денег на дорогу…», – признается Зоя о трудных временах детства.
- Сегодня я – верная жена, «сумасшедшая» мать пятнадцатилетнего сына и иногда домохозяйка. Я не занималась поэзией более пяти лет своей жизни. Эти годы я потратила на бизнес. Когда поставленная мной определенная цель была достигнута, я вернулась к своему призванию – писать стихи.
Далее давний друг «Лазаре» Омар Саная, который обнаружил и «открыл» для московских грузин талантливую поэтессу, рассказал об их знакомстве с Зоей. Опять и опять посредником стал интернет. В дебрях этой запутанной паутины Омар нашел поэтический журнал Зои под названием «Эмигранти». На протяжении нескольких месяцев Омар, как ценитель новаторства и настоящего искусства, восхищаясь плодами литературной работы Зои, высказывал ей свое истинное почтение и предложил познакомиться с московскими грузинами. Предложение казалось таким призрачным и немного бесбашенным:
- Как я смога взять и приехать в совершенно неизвестный город, к виртуальному другу с единственной целью – поделиться своими творениями с совершенно чужими и незнакомыми для меня людьми до сих пор остается загадкой. Нет, во мне не было страха! Я сильная женщина, повидавшая многое за свою жизнь, но это мой дебют, как поэта среди своих… среди грузин.
«Эми де Гранте
Мечты не наши
И сон кривой,
Пора друг мой
Нам всем домой…»
Свои первые стихи Зоя начала писать еще в пятом классе.
- Случилось это очень просто. Учительница сказала написать стихотворение – вот я и написала. С тех пор и пишу. Оно было «о глупости». Кто-то овладевает профессией, а кому-то она дана.
Стихи лились, как фонтан. Не было минуты молчания, неловкости или натянутой какими-то высосанными из пальца темами. Вопросы, суждения, аллегории, все приходило экспромтом – не только у художника, но и у слушателей. Лучшие традиции грузинского стола помогли с легкостью и непринужденностью продекламировать автору свои творения. Все настроились на одну волну. Каждый из участников вечера жадно слушал короткие и меткие строчки, отскакивающие словно искры от уст Зои.
Не обошлось и без любви. Тема любви невзначай проскользнула в разговор. Она с самого начала присутствовала незримо в дискуссии. Нет поэзии без любви. Эми Грант пишет обо всем, не задумываясь, что важно, а что нет. Десятки стихов о любви к мужчине, к Родине, к самой себе. Последнее оказалось очень интересным. Я долго пыталась выведать к какому течению поэзии себя соотносит Зоя, пыталась понять, верно ли я уловила тонкую связь с Маяковским и получила монолог без пяти минут гения, которому не хватает только признания…
- Нет! Я не похожа на Маяковского! Маяковский родился в Грузии и именно у него проскакивают грузинские нотки, а у меня они есть, потому что я сама грузинка. Я читала всего несколько стихов Маяковского и никакого сходства не нашла. Я – филолог, окончила университет с красным дипломом, и если Вы заметили, у меня и русский тоже очень правильный, грамматически правильный… Я не то, что многие лже-поэты сегодня. Не сравнивайте меня ни с Маяковским, ни с кем-то еще. Ни с Галактиони… Для него ночь – это собеседник, а для меня это… мужчина, партнер, любовь…
Бокалы снова наполнились багровым напитком Богов и тост уже прозвучал.
Сильная женщина, которая умеет любить так же сильно, как умеет «сильно» писать о любви, отразилась в ритмичном стихотворении, которое так непринужденно прозвучало бархатным тенором мужчины. Но меня поразили в стихах из раздела «о любви» строчки о Сухуми, где речь шла о бездомном «сеньер Алехандро», получившем свое имя невзначай от молодой студентки Зои. Слова боли и тоски не пришлось произносить, чтобы почувствовать всю боль потери.
Но не только прекрасной поэзией запомнилось нам время, проведенное в компании этой талантливой и интересной женщины. Невзначай наш разговор перешел к обсуждению будничной повседневности, вернув нас на землю из облаков возвышенной поэзии. Но от этого общение не стало менее интересным. Пользуясь случаем, мы обсудили проблемы грузинской молодежи, коснулись политики – разве может обойтись без этого традиционная грузинская встреча? Каждый высказывал свое мнение, с удовольствием слушая, что говорят другие. Эми с большим вниманием отнеслась к нам и нашей позиции, что было заметно по ее речи. Kiwisex.co.nz
Однако, безжалостное время шло. Все вспомнили, что остались еще дела, московская суета заставила вспомнить о себе и компания начала понемногу расходиться. Эми Грант не раз повторила за столом и на прощание тоже: «Я навсегда запомню этот день и всех вас…».
Напоследок мы вручили этой многосторонней поэтессе грузинские сувениры в знак признательности и благодарности. «Лазаре» дорожит каждым своим другом, теперь же мы рады, что Эми Грант в Украине будет вспоминать о своих друзьях в Москве.
Автор: Мариам Нарманиа, собкор “Лазаре info”
Фото: Зураба Джавахадзе, фотокор “Лазаре info”
ვუძღვნი ნიკას
ემი გრანტი
მე შენს მუსიკას
შევირგებ და
გავახელ თვალებს…
შურს გადავლახავ,
მოსახვევში
რომ გვითვალთვალებს.
გზად გადავიხდი,
თუკი დაგრჩა
მეზობლის ვალებს
და მოვალ შენად:
უკანასკნელ
მოვიკრებ
ძალებს…
ჯარიმამოხდილს
აბა დარჩენას
ვინ დამაძალებს?
დარჩენილია
სულში ადგილი,
დრო კი …აღარა
სადგაც კვნესიან ზურნები და
კივის საღარა.
თმებიც გამცვივდა
აღარა ვარ
აღარც ჭაღარა…
მომაქვს ლერწამი.
წამებმა რომ წინ გადახარა.
******
ტყის ბილიკები ცას ერწყმიან:
მიღიმის ნიკა!!!
მესმის ექო და
ჩემი სულის ჩანს ჰარმონიკა.
ფრენენ ლექსები
ტკივილისაგან თავისუფალი
და მართავს რითმებს
ჭირთა მოწმე
ჭირისუფალი.
ღამე კი არ ჩანს,
არ გახრჩობენ
ძილში ლექსები.
აღარც შურია და ერც უნიჭო
ჩანან გესლები.
მე შენს მუსიკას
შევირგებ და
გავახელ თვალებს.
emi granti
vitarca mwnili,
zvel sardapshia
natvra mixrwnili.
axalgazrdoba
sul upro
qarit
xdeba nacemi.
cibere kidev
tandatanobit
tvalshi sacemi.
…
gamorbis zagli
garet nacemi:
suli sxeulit
shewuxebuli
Martlac rom mamodzravebel dzalas mmatebs emigrantis leqsebi. Girchevt kvelas, ertxel mainc caikitxet misi leqsebi…
Didi madloba qal-n Zoias chveni dapasebistvis…
ჯონი, სად შეიძლება აქ ნეტში ვნახო ქალბატონი ზოიას ლექსები?
მადლობა!
madloba johni
momikiTxe maqauri qarTvelebi
gkocniT
gexveviT
emi granti
ემი გრანტი
მე მოვალ ლოცვად
მომავალში…
იყო რომელიც,
ანუ წარსულში,
აუცილებლად
დადგება როცა.
საგანთა როცა შეიქმნება
ცივი უარი.
დაიწერება ჩვენი ცხოვრების
როს მემუარი
ორი თარიღით…
როცა ჩვენ აღარ ვიქნებით და…
იქნება წვიმა.
ანუ ვიქნებით
ფერთა აღრევის
ოცნება როცა…
მე მოვალ ლოცვად!!!
…
და შეირწყმება თეთრ ქაოსში
ჩვენი ფერები…
მე მაინც გიცნობ
ფერიცვალების
ფერებ-ფერებით.
და ავჯანყდებით
თეთრ ფერებში
ფერად ფერებით
მოვალ
მუხლებზე თავს დაგადებ…
მოგეფერები.
მე მოვალ ლოცვად
მომავალში-
იყო რომელიც
ანუ წარსულში
აუცილებლად
დადგება როცა.
ემი გრანტი
შენ დაიფარე
უწმიდესო
ჩემო მარია!
ყოველი მოყმე,
თუ ვეფხებთან
მეომარია.
აღარ ატირო
შვილის სიმწაროთ
ქართლის დედები!!
მუხლმოდრეკილი
არ დავიღლები,
შეგევედრები.
ტყე მოუმრავლე
საქართველოს!!!
ირმები ტყეში!!!!
აღორძინების
სიხარულით
ცრემლები
ყელში!!!!!!
დიდგორის
დიდი ვნებები და
სუნთქვა მარაბდის,
და საქართველოს
გაბრწყინება
აწ და მარადის!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ემი გრანტი
შენ დაიფარე
უწმიდესო
ჩემო მარია!
ყოველი მოყმე,
თუ ვეფხებთან
მეომარია.(Y) (Y)
აღარ ატირო
შვილის სიმწაროთ
ქართლის დედები!!:’( :’( :’(
მუხლმოდრეკილი
არ დავიღლები,
შეგევედრები.
ტყე მოუმრავლე
საქართველოს!!!
ირმები ტყეში!!!!
აღორძინების
სიხარულით
ცრემლები
ყელში!!!!!!
დიდგორის
დიდი ვნებები და
სუნთქვა მარაბდის,
და საქართველოს
გაბრწყინება
აწ და მარადის!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
emi granti
ემი გრანტი
ღამეა წყნარი…
სიტყვები
მტკნარი…
მაგიდა მრგვალი…
…სამი ვართ
მთვრალი:
მე და მთვარე და
ვიღაც სტუმარი-
გზააბნეული,
უცხოდ მდუმარი.
მე ნასვამი ვარ,
მთვარეა მთვრალი,
ჩალურჯებული
აქვს ცალი თვალი.
მძიმე მუშტების
აჩნია კვალი:
ემართა ალბათ
მიჯნურთა ვალი.
შეზარხოშებულს
ჰგავდა სტუმარი-
ისევ უცხო და
იცევ მდუმარი.
ვლაქლაქებთ მხოლოდ
მე და მთვარე და…
ენა მაქვს, ვიცი,
ცოტა მწარე და…
სტუმარს არ ესმის
მთვარის ენა და…
ვეღარ დაფარა
ბოლოს წყენა და…
ადგა, წავიდა.
მთვარეც ჩავიდა.
და დავრჩი
მარტო
/არ ვიცი,
რატო/?
თუმცა …
გვერდით დგას
მრგვალი მაგიდა.
მეტი რა მინდა?
EMI GRANTI
ემი გრანტი
ჩემი ცხობრების
ჩემო ტაია
შემომაღამდა
ნახევარ გზაზე…
დავკარგე
გზაში
ოქუმი ჩემი
და ვერ
მოვსულვარ
სიმწრისგან
აზრზე.
ვიღა მატარებს
ჩემო ტაია
დარჩენილ გზაზე
ნახევარ გზიდან?
უცხოა ჩემთვის
ნაპკური ზეცით
თუკი არ მაწვიმს
ოქუმის ციდან.
მურზაყანელი
უმარზაყანოდ
წამოიზარდნენ
უკვე ლეკვები,
თუკი შენამდე
ჩამოვაღწიე
შენ შემოგევლე,
შემოგევლები.
ჩემი ცხოვრების
ჩემო ტაია,
შემომაღამდა
ჩემო შელია,
თუ კაკლის ძირში
აშალე სუფრა
იცოდე
უკვე გასაშლელია!!!
ჩემო ტაია,
ჩემო შელია,
მე სიყვარული
მმართებს შენია.
ჩამოვანგრიოთ თუა კედელი!!!!!!
ოღონდ თუ მელი,
ოღონდ თუ მელი!
ემი გრანტი
ბოშათა ბანაკი ცისკენ მიემართება
“не рыдай так горько над ним,
хорошо умереть молодым”
(Некрасов)
ოი, რომალ რომალე და
ოი, ჩავალ ჩავალე.
ბოშა გოგოს სიყვარულით
თეთრ ცხენს ხელი ჩავავლე.
ცას არღვევდა ფოლქვები და
შრიალებდა ფაფარი,
ყველგან ჩემი სამსობლოა,
თან ვარ მიუსაფარი
გაშლილ თმებში ჩავიმალე
ჯადოქრობდა რადა.
თუკი ცხენი მომიპარავს,
გულს რად მპარავ, რადა?
დაიტოვე გული ,ოღონდ
ჩემი იყოს ნება.
ზობარი ხომ შენს ფეხებთან
ნებით ვერ იქნება?
და ნუ გინდა, თუა რომა
მუხლზე დაჩოქილი.
ვიცი ჩემი მოსაზელი
გიყიდია ფქვილი.
სიყვარული გეცოტავა,
წერამ აგიტანა
და ჩვენს
შორის მოციქული
ჩემი დარჩა დანა.
ოი, რომალ რომალე და
ჩავალ მალე, ჩავალე!
სიკვდილამდე ჩემი ნებით
რადას ხელი ჩავავლე.
didi madloba! kargi leqsebi gaqvt da gaagrdzelet cera.
martlac didi siamovneba mivige am sagamos
emi granti
ემი გრანტი
ღმერთმა დაგვწყევლა,
რამეთუ ბევრი
იგემა წყენა
ქართველებისგან.
დაგვხედა ბოლოს,
ძლიერ გაოცდა:
მიუხედავად
ციდან გვაწვიმდა
რისხვა და ზარი:
რამეთუ მართლა
დაგვცა
თავზარი…
რისხვის წვიმაში
გალუმპულები
ხელში სასმისით
ვიდექით და….
ღმერთს შევღიმოდით-
ალავერდს
მასთან
გადავდიოდით…
ღმერთი
გაოცდა…
ჩაიღიმა და….
გულით
დაგვლოცა.
თან ვახტანგურიც
შეგვისვა ბოლოს.
ჩემი სამშობლოს სიყვარული
ვეღარ დაფარა,
წილხვედრილ მიწას
თავისი კალთა
გადააფარა.
ვაზი დალოცა,
დალოცა რთველი,
და ჩაიხუტა
გულში
ქართველი.
სასმისით ხელში
იდგნენ ქართველნი:
კაცური კაცი
უწოდეს
ღმერთსა,
დააძალებდნენ
კიდევაც ერთსა.
ბოლოს თამადა
წამოიწია
და რქაწითელი
მან მოიწია-
შენ თუ ამასო
უთხრა დალევო,
სიცოცხლეს შენზე
ლოცვით
გავლევო!!!
რქა მოუგრიხა
ღმერთმა
რქაწითელს.
რქაწითელს
რაღა
შეაზარებდა,
სიყვარულს რაღა
გააბრაზებდა,
ამ ამბავს
ვიღა
გააბაზრებდა,
იდგა უფალი
და…
ხარხარებდა
მეც იქ ვიყავი:
ცა ზანზარებდა.
shmagi madlobaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!
ემი გრანტი
თუკი რამ გვებადებოდა,
ყველა მტერს მანდამებოდა:
ჩვენი ბადაგით ტკბებოდა,
ჩვენი გვინოთი თვრებოდა.
მტერზე უარესი მოყვარე
გიმილით ეგებებოდა
ფოჩია კამფეტს ელოდა,
საცა კაი ყმა კვდებოდა.
ვახ, ჩემი ქვეყნის ბედო და,
ფეხქვეშ თუ მტერს ზგვა ედო და,
რა გიხარია ყბედო და,
მამულს განა ეს ხვდებოდა?
ალუდა ვნახე სიზმარში,
კაცი სირცხვილით კვდებოდა,
სამას არაგველს სიბრაზით
პირს ცეცხლი მაჰკიდებოდა.
მიწყივ, იუდა არასდროს
სამშობლოს არ უხდებოდა.
emi granti
ემი გრანტი
სულში ანათებს
წითელი კვარი,
ქართული დროშა!!
ქართული ჯვარი!!
დროშას ქართული
უხდება ჯარი!!!!!!
ქართული მზე და დროშა ქართული!
ღვთის მადლითაა გადახლართული!
წმიდა გიორგის მადლით ხატული
გაგვითენდება მალე ნატრული.
წამოიზარდა მიწყივ ნათლული
უნეტარესის გულში ჩაკრული.
უკან დღეები დაგვრჩება კრული
რახან ვიქნებით ჩვენ ძნად შეკრული:
ოსი ,აფხაზი,
მეგრელ- გურული….
ვიმღეროთ მერე
დარი-დურული.
უკან დავტოვოთ
ცა მოღრუბლული
შავი ჩექმებით
შავ-მოდღურული…..
და სიყვარულის
შევქმნათ
ჩურჩული
და სიყვარულის
შევქმნათ კივილი
და გავაყოლოთ
ღრუბლებს ტკივილი.
სხვა გზას მონახავს მალე ავდარი:
ამოშენდება სულის საყდარი.
წითელი ჯვრები,
თეთრი აფრები,
უკან აღარ მაქვს
უკვე ხათრები.
წინ გედები და
უკან ჩაფრები
წინ სიყვარულის
ზღვებით დავთვრები.
ავაფრიალოთ
ყველამ ქართული
თეთრი აფრები,
ზე აღმართული!!!!
სადც მუხაა იდგეს წიფელი,
ოღონდ გულები!!
გულები
წრფელი!!!!
თეთრი აფრები!
წითელი ჯვრები!!
ამისთვის ყველგან
დავიხარჯები!!!!
ქართულო დროშავ!
ქართულო დროშავ!!!
აწ და მარადის
შენ გეაჯები!!!!!!!!!
emi granti
ემი გრანტი
ჩემო სამშობლოვ!!!
ჩაკარგული ვარ
უცხო მხარეში
მე შენი შვილი…
ვუცდი მოგზაურს
შორი ქვეყნიდან,
როგორც დავითი,
გურამიშვილი.
ვერ დამიჯერებთ,
თუ ვერ მიხილეთ
ბოლომდე ქართლის ჭირით
ნასვამი.
ალბათ, მოვხუცდე
უნდა ძალიან,
რომ გაგაგონოთ
შორით ნათქვამი…
ლექსები მაინც გდაასვენეთ
თუ შევიქმნები
უეცრად გვამი.
მე კი დამტოვეთ…
რა პრობლემაა?
სიკვდილს სიცოცხლეს
დავესესხები.
მე დროს გავუძლებ,
ოღონდ უჩემოდ
ატირდებიან
ჩემი ლექსები.
გაიყრებიან რამეთუ გზები.
EMI GRANTI
ემი გრანტი
აიეტიდან დღემდე გმინავს
ჩემი კოლხეთი!!!
და გახვეული არის ცეცხლში
ვით
ჯოოხეთი!
აიეტიდან
ღალატობენ
კოლხეთს ქალები,
ხან სიყვარულით,
ხან დასდევენ
ძველი ვალები.
ვით ნაკუწ-ნაკუწ
აიეტმა
ააწყო
შვილი,
ოდეს ტკივილით,
სასოწარკვეთით,
იყო შეშლილი…
ისე ჩვენც უყნდა შევაკოწიწოთ
ჩვენი მამული.
სისხლით და ცრემლით,
ცრემლითდა სისხლით
გადანამული.
ემი გრანტი
მე ვარ ქართველი!!!!
და საქართველოს
ე .ი. ვარ შვილი!
ამით ღმერთისგან
ვარ დაწყევლილი
და დალოცვილი!
მე ვარ ქართველი
დაბადებით…
და ეს მადარდებს:
იყო ქართველი
ვალია და
როგორ
გადადებ?
მე ვარ ქართველი!!!
დღეს ამიტომაც
ვარ მოწყენილი,
ასე ახლოს ვარ
და ასე შორს
გადახვეწილი.
თუა გოლგოთა,
მიტარებია
მე ჩემი წილი:
ჯვარი მტრისაგან
გადათელილ-
გადალეწილი.
მომიტანია სამშობლომდე:
ვნახე აქ ველი-
დავდგი ჯვარი და
სასწაულებს
ახლა აქ ველი
თუ იყო მტრობით
ხალხი ჩემი
გუშინ
დაშლილი,
ვიხილო ხვალე
მთის არწივი
ფრთებგადაშლილი!!!
და დავიბრუნოთ
ძველი დიდება,
ოდეს წაშლილი
თუა მამასთან
უძღები შვილი
ისევ აშლილი,
ვნახო ბუხართან,
იყოს სუფრა
მისთვის გაშლილი
და იყოს მტერი
ამის შემყურე
ნერვებაშლილი.
თუკი ქართველი
სიცოცხლეს
დათმობს,
სიყვარულს- ვერა!
დღეს საქართველოს სიყვარულმა
აქ შეგვაჯერა.
/გაგრძელება/
გვინდა მზიანი ღამე,
მთვარე
თუ გაიშოტა
და პოეზიის დაგვირგვინება
რუსთველი
შოთა.
მერე კი ერთიც
ვაჟა გვინდა;
კიდევ ილია;
ბარემ აკაკიც;
თუკი გზები
გამოგვივლია.
ჩახრუხაძე და
არ გამოგრჩეს
თუ ნახო საბა.
ღირსეულ შვილებს
მუზამ მოარგოს
თავისი კაბა.
თუ მორბის თერგი,
არის მტკვარი
და ჩქეფს რიონი,
ნუ დაგვამადლი
ვნებით გვინდა
ბესარიონი.
თუ გასაზრდელი
ქართველს ბევრი
ისეც ჰყავს
შვილი,
დავითი გვინდა
გადახვეწილი
გურამიშვილი.
მიგვაქროლებდეს
წინ დიდებისკენ
გვინდა მეეტლე
და აღარ გვინდა
იყოს მეეტლე
ისევ ერეკლე.
გვინდა დავითი,
დაგვამშვენებდა
ვიცი თამარი.
დრო ცოტა მაქვს და
არ მსურს
გამომრჩეს
რაღაც მთავარი….
ერთიც ოქროსი
თუ იქნება
ბარემ საწმისი
და დაგვიცალე
ჩვენი დიდების
ღმერთო სასმისი.
Междугородние звонки!
Вы с Богом наперегонки -
Вокруг планеты – кто кого!
От крика лопнуло стекло,
Которое меж ним и мной!
/ნიკა ტურბინა/
ემი გრანტი
ისევლე ნიკა…
ძველი დღეების
მწარე ქრონიკა.
და ქრონიკული
ერთი ცრემლი
დამდევს
გზებით
გზასაცდენილი
ძველი სიზმრიდან
წარსულის ხმებით
გამოდევნილი…
და წვანან
სხვები
სხვათა აკვნებში.
სულ სხვა ყანებში
ივსება თეფში
პირამდე სევდით.
უკვე შენც ჩანხარ
ხუთი სართულით
ჩემო დაისო
და ჰყვავის ვარდი
სხვა პლანეტაზე
დღეს სამაისო.
და უკვე ვიცი,
პატარა პრინცი-
უკვე ჭაბუკი
გელოდება
ფანქრებით ხელში.
ფეხმორთხმულია
ბაობაბები.
ჩვენს შორის დღეა
ჩამომჯდარი:
თეთრი ფარდები.
უკვე ვერ ხატავს
ჭაბუკი ბატკანს
და მონატრებას
ვარსკვლავებს ატანს
/ძალას არ ატანს/.
და მაინც…
ზოგჯერ
თავთავებს ხატავს
მაღლა პრინცია,
დაბლა -მელია…
ხელში ფანქრები
შემომელია,
გზა არ მაქვს უკან,
ლაბირინთი კი
გასასვლელია.
ჭაბუკი კიდევ
მასპინძელია.
****8
ისევლე ნიკა,
ძველი დღეების
მწარე ქრონიკა
და ქრონიკული
პოეზიის
გადაკივლება.
ემი გრანტი
მეშვიდე ცის მთებზე
ამქონდა
თოჯინა’
რომელიც
არ მქონდა
ტიროდა წარსული
ნისლებით.
…ვივსები,
ვივსები,
ვივები…
ტკვილით’რომელიც დამდევს და
თოჯინა რად უნდა ქალს დევს და?
ღამეს რომ მთვარეში ათევს და
წარსულს რომ სულ თმებით ათრევს და…
ღრუბელი
ცრემლში ცრემლს
აქსოვდა..
მახსოვდა,
მახსოვდა,
მახსოვდა,
თოჯინა’რომელიც არ მქონდა.
ათოვდა,
ათოვდა,
ათოვდა,
თოჯინას
რომელიცა რ მქონდა.
ემი გრანტი
ხალხო მომხედეთ,
დავჯდეთ ,დავფიქრდეთ:
ვინ ვართ და რანი?
განა არ ვაცვით
ჯვარზე ჩვენი
ჩვენ ამირანი?
და ცოდვიანი გზები განა
ცოტა გვივლია?
ჩვენ არ მოვკალით
წინამძღვარი
ჩვენი -ილია?
არ მოვაგლიჯეთ
საქართველოს
სიბრძნის კბილია?
და არ ჩავქოლეთ
ჯავახიშვილი
ჩვენ მიხეილი?
მონანიების გარეშე
ნუთუ გვინდა ხეირი?
არ დავცინოდით
გალაკტიონს
უშნო ქილიკით?
და არ გვივლია
გზების ნაცვლად
ვიწრო ბილიკით?
განა ბალახი არ გადავწვით
ფეხქვეშ ცვრიანი?
როცა მოვაშთეთ დანოსებით
ჩვენ ტიციანი?
განა იქნება ერი ჩვენი
ისევ დიადი,
თუ არ ვიგლოვეთ
ექს პრეზიდენტი
ჩვენი-ზვიადი?
განა არ გვეყო
ამდენი
ხალხო
ზიზღი და შური?
სისხლის ცრემლები
ნუ გგონიათ
ვაზის ნაჟური.
ერთ კაცს ვიგლოვებთ-
გავითამაშებთ
შექსპირს და თეტრს…
მერე ართმანეთს დავერევით
და ვიწყებთ
ტრიალს…
თუ ჩვენ ვინებებთ
არსთაგამგემაც თუკი ინება,
წაღმა შევცვალოთ
მდინარის იქნებ
უკუდინება.
….და თუ ცხოვრება
წამია და ამაოება.
რაში გვჭირდება
ყალბი სიკეთე
და სათნოება?
ჩამოვჯდეთ
ხალხო!!!
დავფიქრდეთ
კიდევ:
ვინ ვართ და რანი
დატყვევებული დროა
დავიხსნათ
ჩვენ ამირანი.
Оставить комментарий или два
Рубрикатор
Последние комментарии
Свежее
Календарь событий
Самое комментируемое
Ссылки